شاید این توصیه رو بارها و بارها از افراد مختلف شنیده باشید که
شاید این توصیه رو بارها و بارها از افراد مختلف شنیده باشید که به یک خانم شاغل در آستانه ی بچه دار شدن می کنن!
“شغلت رو بچست!”
“با چنگ و دندون کارت رو حفظ کن که اگه از دستت بره, دیگه رفته!”
ما دو حالت رو باید بررسی کنیم:
۱- کار کردن برای خانم ضروریه. به هر دلیل, یا این که سرپرست خانواده هست و یا این که با کار نکردن خانم, زندگی خانواده واقعا با مشکل مواجه میشه.
خب بچه داری و اشتغال خانم در این مورد چه طوری با هم جمع میشه؟
در این مورد نمیشه گفت خانم کار رو ترک کنه و به بچه داری برسه. بلکه برنامه ی خانواده باید طوری تنظیم بشه که کودک و تربیت کودک لطمه نخوره.
در این زمینه, همکاری مرد خانواده واقعا لازم و ضرویه. تقسیم کار سفت و سختی باید بین زن و مرد صورت بگیره تا حتی برای لحظه ای کودک تنها نمونه و تربیتش مختل نشه.
نقش پدر در تربیت فرزند, همیشه مهم و حیاتی بوده اما اهمیت این نقش در این شرایط صد چندان میشه.
پس پدر و مادر باید برنامه ی کاری خودشون رو تا جای ممکن طوری تنظیم کنن که در طول روز, کودک توی خونه تنها نباشه.
شاید بگید “پرستار کودک” میگیریم!
اما شما با چه ضمانتی می تونید یک غریبه رو توی خونه راه بدید و کودک رو با اون تنها بذارید؟ بارها و بارها شنیدیم عواقب وحشتناک و تاسف آور کودک آزاری و … رو توسط برخی پرستار نماها.
این رو یادتون باشه که هیچ کس به اندازه ی خود شما, نمی تونه برای کودک شما دلسوزی کنه و روی تربیتش حساس باشه.
۲- کار کردن خانم ضروی نیست و فقط جنبه ی فانتزی و به اصطلاح “کلاس گذاشتن” داره!
ما خانم ها خیلی وقت ها خودمون رو گول می زنیم.
“از وقتی سر کار میرم روحیه ام خیلی بهتر شده”
“از وقتی سر کار میرم اعتماد به نفسم زیاد شده”
“این روزها دیگه همه ی خانم ها بیرون از خونه کار می کنن, مگه میشه من بشینم توی خونه؟”
“این همه درس خوندم که بشینم توی خونه کهنه ی بچه بشورم؟”
خودمون هم می دونیم که اینا همش از روی چشم و همچشمی هست.
خانم من
عزیز من
شمایی که از نظر مالی نیازی به کار کردن نداری, چرا به خاطر حرف دیگران و دل خودت, کودک دلبندت رو قربانی میکنی؟
درسته
یک خانم حتما باید استقلال مالی داشته باشه, اما به چه قیمتی؟ به قیمت از دست رفتن روحیه و تربیت بچه؟
مگه استقلال مالی یک خانم, فقط خارج از منزل تامین میشه؟
چرا کار در منزل رو افت کلاس و شخصیت می دونیم؟!
هستند بانوانی که توی خونه, هم به خونه داری میرسن, هم به تریت بچه ها میرسن و هم درآمد مستقل دارن.
پس یک کم فکر کنیم.
یک خانم وقتی مادر شد, دیگه “مادر” شده. خودخواهی ها رو باید کنار بذاره و خودش رو وقف کودکش کنه. تا وقتی کودکش بزرگ شد, هم جامعه و هم خود مادر بهش افتخار کنن.
دوست من
مطمئن باش خدا توانایی مادر شدن رو در ما خانم ها دیده که این وظیفه ی سخت و دشوار رو بر عهده ی ما گذاشته.
پس به خودت و خدای خودت اعتماد کن!
نوشته پس چه کسی به بچه می چسبه؟! اولین بار در ماه بانو پدیدار شد.